Cube Of Truth – 25 Februari 2018

Gisteren ( zondag) was mijn eerste Cube Of Truth in Amsterdam.

Ik wilde graag eens mee naar Amsterdam, omdat ik hoorde dat de sfeer daar zo goed was. En dus melde ik me aan bij het evenement op Facebook van Anonymous of the voiceless en stond ik op de afgesproken tijd op het Leidse Plein. De groep herken je van een afstand, omdat iedereen in het zwart is gekleed.

Mocht je nog niet weten wat een Cube Of Truth is, lees dan even dit artikel.

Vandaag was de gevoelstemperatuur -10 en stond er echt een flinke koude wind. Ik had mezelf goed voorbereid door mijn voeten in een emmer warm water te doen opwarmen, ze af te drogen, vervolgens in te smeren met rozemarijnolie ( verwarmend) en dan in plastic zakjes te steken ( let op, alleen de tenen!) en dan in 1 paar sokken en dan in de schoen. Niette strak, stond op een wielrennersblog. Want dan knel je juist de bloedcirculatie af en krijg je geen warmte door je voeten. Verder had ik twee paar beenwarmers over mijn broek, een topje, een t-shirt, een trui, een teddyvest en een jas ( ja ik leek wel een obesitas vegan! ;)) een sjaal, handschoenen en muts. Ik kan je vertellen dat de zakjes werken. En heel vervelend zat het niet eens ( ik denk door de olie, want zo kon ik soepeltjes de teentjes bewegen!)

WAT EEN MOOIE DAG VANDAAG

Vandaag was echt een mooie dag, ik zat zo vol met positieve energie dat ik mij bijna niet kon inhouden. Ik had er zin in! Ik was in het begin ene beetje nerveus, omdat er veel toeristen waren en mijn engels echt niet zo best is ( vooral met spreken, want begrijpen en schrijven gaat wel aardig). En de eerste jongen die ik aansprak was Frans en kon eenbeetje Engels. Ik stotterde een beetje en voelde mij heel ongemakkelijk, gelukkig was daar Rutger ( op de eerste foto is dat de liggende man ). Rutger nam het een beetje van mij over en wist van mijn engels. Ik besloot daarna om alleen nog maar met mijn hart te spreken en niet teveel na te denken of mijn taal wel goed genoeg was. En dat hielp enorm, eigenlijk ging het praten toen vanzelf. Voor ik het wist waren mijn kaartjes op en kon ik weer nieuwe halen.

Wanneer gevoel gaat spreken

Ik zag een stel staan kijken vanaf een afstandje en ik liep op hen af en vroeg aan hen of ze konden zien wat wij aan het doen waren vandaag. Ze schudden van niet en ik nodigde ze uit om de beelden van dichterbij te gaan bekijken. Ik liep met hen mee. Ze waren een jaar of 40 gok ik en kwamen uit Italië en spraken goed Engels. Ik stond voor een laptop en keek mee. Ik had zelf deze beelden nog niet eerder gezien en ik kan er zelf heel slecht tegen. We zagen beelden uit de melk industrie. Wij zagen hoe een kalf werd geboren en kort hierna bij zijn moeder werd weg gehaald. samen met nog andere koeien baby’s gingen ze in een vrachtwagen met geen enkel benul wat ze zou gaan gebeuren. Eenmaal binnen in een gebouw werd van bovenaf gefilmd hoe de kalfjes door een donkere gang moesten lopen en dit niet wilde. Misschien roken ze al iets? Er stond een man die ze met een stok sloeg als ze wilden vluchten. En dat wilden ze. Toen zag je vanuit een andere kamer hoe de kalfjes van echt nog geen maand oud een voor een op een tafel werden gelegd en probeerden te spartelen en vervolgens dood werden gemaakt. De vrouw van het stel stond naast mij en haar mond viel open en ik hoorde een geluid van schrik. Vrijwel direct werden haar ogen gevuld met tranen en ik kon mezelf ook niet meer beheersen en ik brak. De vrouw legde haar hand op mijn schouder en keek me aan. We zeiden helemaal niets, maar ik voelde een intens gevoel van diep besef. Deze vrouw wist het nu. Toen fluisterde de man. ‘We must do something, we love animals, don’t we?’. En de vrouw schudde van ja. Ik gaf hen een kaartje en legde uit hoe ze mee konden doen aan Challenge 22 en dat deze ook in hun taal te lezen was. Ook gaf ik hen mijn eigen kaartje en heb ik gezegd dat zij me mochten bellen. Ik weet zkeer dat deze mensen nu iets gaan doen. En toen ben ik even een hoekje om gelopen om even flink te huilen, want dit raakte mij heel erg.

Maar goed het is ook niet niks waarom ik dit doe vandaag, bedacht ik mij. Ik maak mij zo druk om hoe er wordt omgegaan met al deze dieren. Alsof ze niets waard zijn,alsof ze geen gevoelens hebben. En deze pijn probeer ik om te zetten naar kracht. Naar daadkracht, naar vertellen aan anderen wat dit met mij doet, zodat zij dat ook weer kunnen door vertellen en dat dit geweld zo snel mogelijk stopt. En daar gaat mijn hart van kloppen, mijn vuurtje van branden.

Amsterdam is een mooie stad met veel open mensen, kan ik je zeggen. Vele mensen staan open voor een gesprek over dierenleed / plantaardig leven en sommige hadden alleen nog een laatste zetje nodig of een ‘teken’, zoals een vrouw mij zei.  in totaal heb ik 14 mensen een kaartje gegeven waarvan ik zeker wist dat deze mensen met de challenge zouden gaan mee doen. Verder heb ik nog heel wat briefjes met recepten en met documentaires uit gedeeld. Wie weet wat mensen dan thuis nog bedenken?

In totaal hebben wij 139 mensen geteld en dat is toch echt wel een prestatie om mega trots op te zijn!

Na afloop heb ik heerlijk met een groepje mensen gegeten bij mastino V en nam ik de pizza LOVE, die toepasselijk bij mijn gevoel hoorde vandaag. Ook een dikke aanrader, wat een leuk tentje met heerlijk eten. Ze verkopen ook sharp sharp taartjes en diverse sausjes en vegan drankjes. We hebben nog wat uurtjes gekletst en samen naar het station gelopen. Voor je het weet, heb je er vrienden bij.

Van Vega, naar Actie

Toen ik vegetariër werd, dacht ik dat dit het beste was wat ik kon doen, totdat ik veganist werd. Al vind ik de term niet nodig, want het is niets exclusiefs, het is gewoon normaal dat je dit geweld niet aan anderen aan doet.

Maar toen ik veganist werd dacht ik dat dat het beste was wat ik kon doen. Tot ik voor de eerste maal mee deed in het actie voeren. Toen wist ik dat het beste was en ik ga hier nooit meer mee stoppen. Net zolang totdat alle kooien leeg zijn.

Wil je ook een keer mee doen? Bekijk dan alle evenementen eens of stuur me maar een mailtje. Misschien kun je een keertje met mij mee? Ook voor vragen over veganisme mag je mij altijd mailen. Geen enkele vraag is mij te gek, want ik ben ook pas een jaar echt wakker!

Ik, een actievoerder, dat had je een jaar of twee geleden aan me moeten vertellen, ik had je keihard uitgelachen. Ik ben zo blij dat ik wakker ben en mij niet meer schuldig maak aan het bijdragen van zoveel pijn aan andere wezens.

One love!

Natascha