Veganisme en mentale gezondheid

Een van de meest gestelde vragen over veganisme is denk ik wel of het gezond is. En dan gaat het in 99% van de gevallen over lichamelijke gezondheid.  

Veganisme op zich is niet meteen gezond, maar dat is hetzelfde als dat men wel dierlijke producten eet, dat is ook niet per definitie gezond. Je kunt als vegan leven op patat, chips en Ben & Jerrys. En dat is natuurlijk niet zo gezond. Net zoals bij alles moet je kijken naar het geheel. Is je voedingspatroon ( en btw, veganisme is niet alleen voeding) gevarieerd? Indien je zoveel mogelijk whole food plantbased eet en je varieert genoeg, dat kun je wel stellen dat het gezond is.  daar zijn meerdere onderzoeken over te vinden. (* hier alvast een bron)

En het is dan wel weer zo dat het voedingscentrum waarschuwt om niet teveel vlees te eten. Bewerkt vlees wordt in verband gebracht met veel soorten ziektes. Kanker, diabetes type 2.  Ook zit slecht cholesterol alleen in dierlijke producten, waardoor hart en vaatziekten ontstaan.

Maar…

Je hoort weinig mensen vragen naar de mentale gezondheid. En dat terwijl we steeds meer en meer waarde hechten aan hoe wij ons geestelijk voelen. Dit wordt ( gelukkig) steeds belangrijker. Daarom vind ik het leuk om hier wat over te schrijven. Over hoe veganisme effect kan hebben op de mentale gezondheid

Schuldgevoelens, als sneeuw voor de zon.

De grootste reden dat mensen kiezen om vegan te worden is het dierenleed. Want als het om gezondheid gaat, dan eet je plantaardig, maar veganisme gaat verder dan voeding, verder dan een dieet. Dieren zijn mijn grote drijfveer. Om vegan te worden voor dieren hoef je niet eens van ze te houden. respect is al genoeg. Maar ik ben altijd al gek geweest op dieren. Gestoord zelfs. Op vlinders, op lieveheersbeestjes, konijnen, honden, geitjes, orca’s en alles ertussenin. Ik heb altijd gezegd dat ik dieren leuker vind dan mensen. Ik heb zelfs nog een t shirt uit die tijd waarop dat staat. En hoe kan ik dieren eten, als ik zo gek op ze ben? Dat was een jarenlange struggle vanaf mijn kinds af aan al. Vegetariër geworden, dan weer niet, dan weer wel vegetariër, dan alleen het duurste biologische vlees kopen, dan halal vlees kopen, tot ik er niet meer omheen kon en mij besefte.

Hoe ‘goed’ een dier ook geleefd had, het doel van zijn/haar leven was uiteindelijk zijn/haar dood. Zijn bestaan was er alleen maar om te dienen voor mijn voedsel, wat ik niet eens nodig had. Moet je eens voorstellen dat de enige reden dat je geboren bent, is om dood te gaan, omdat een ander jouw lichaam wil opeten. En daarbij het feit dat alle dieren naar hetzelfde soort slachthuis gaan en tegenstribbelen voor ze worden doodgemaakt ( tegen hun wil).

Ik kon een aantal soorten vlees dan ook niet meer eten. Iets wat nog leek op een dier bijvoorbeeld, daar waar er nog ogen zaten ( zoals bij vis vaak het geval is), of een hele kip. En later werd ook het bereiden van vlees steeds lastiger. Het snijden in kipfilet was echt een stomme klus voor mij. Ik moest echt mijn verstand op nul zetten, anders lukte het mij niet. Kneden in rundvlees deed ik het liefste met handschoenen aan, zodat de koe of kalf niet onder mijn nagels kwam, dat vond ik zo’n naar idee… En nog steeds duurde en duurde het maar voor ik de connectie maakte dat ik het niet hoefde. Ja, ik was een lastige en ik had zo graag gewild dat iemand mij hier mee had geconfronteerd, zodat ik de stap veel eerder had gemaakt.

Sinds de dag dat ik vlees, ei en melk verwijderde uit mijn leven. Of de dag alleen al dat ik besloot het te verwijderen, kwam het gevoel van trots zijn. Opluchting. Ik deed er niet meer aan mee. En na enige tijd kon ik gewoon weer naar de dieren kijken. En als ik kijken zeg, bedoel ik echt kijken, in de ogen en ze zien voor wie ze zijn. Onschuldig. En met een wil om een eigen bestaan te hebben.

Vegan vrienden

Als vegan hoef je absoluut niet bang te zijn om alleen te staan. Natuurlijk zijn er altijd mensen in je omgeving die het je moeilijk proberen te maken, grapjes over je maken of die je geduld op de proef stellen. Maar de vegan gemeenschap is er een die zo liefdevol is en zo groots is, dat kon ik mij van te voren echt niet voorstellen. Je  kunt zoveel mensen vinden via Facebook en Instagram die hetzelfde doel hebben en zo voel je je geen seconde alleen in een wereld die er (nog) niet klaar voor is. Ik heb intussen al een aantal mensen ontmoet die ik via Instagram heb leren kennen en door mijn deelname aan cubes en vigils heb ik ook echt veel nieuwe vrienden gemaakt, met een band die in korte tijd heel waardevol is geworden. Veganisten zijn liefdevol en vriendelijk en nooit te beroerd een hand uit te steken om je op weg te helpen, dus wees niet verlegen, het is nergens voor nodig 😉

Gepassioneerd

Nooit eerder was ik zo gepassioneerd over een onderwerp in het leven dan over veganisme, over de dieren in nood. Nooit eerder voelde ik mij zo gedreven hier iets mee te doen. De wil om iets te kunnen betekenen, om ook mijn steentje bij te dragen in de wereld beter te maken. Het lijkt soms zelfs zo dat ik niet anders kan, zelfs als ik zou willen. Het is een roeping, Veganisme is iets wat voor duizend procent bij mij past. Iets wat ik in mijn hart draag, waar ik voor sta. Zonder verontschuldiging. Zonder dat ik mij druk maak om wat anderen er van vinden en zonder kritische gedachten erover. Geen een keer heb ik aan mezelf getwijfeld, zelfs wanneer ik in het begin zoveel weerstand kreeg van mensen die dichtbij mij staan. Daar waar ik vroeger nog al eens onzeker kon zijn om mijn mening uit te spreken, voel ik mij mega sterk hierin.

Want wat kan nu beter voelen dan weten dat je niet bijdraagt aan het onvoorstelbare lijden van ontelbare dieren?

Echt waar, ik kan mij niets beters voor stellen om te zijn, dan vegan.