Gisteren kwam ik terug van een lang weekendje Centerparcs. Lekker een weekendje zwemmen en relaxen. Het was super gezellig en heerlijk ontspannen. Een van de leukste dingen daar was de kinderboerderij, met een grote ruimte voor twee ezels, zes kippen, twee hanen, drie varkens, twee schapen en 4 geiten en wat konijntjes. Elke dag even lekker geknuffeld. Zelfs op de laatste dag nog even langs geweest om gedag te zeggen. Ik vind diertjes echt zo ontzettend leuk. ( en lief en schattig en…)
Op de terug weg naar huis, in de auto, als bijrijder, nog een beetje dromend, langs de groene velden, windmolens en boerderijen schrok ik ineens op. Ik zag een boerderij met een kalfje. Zo’n zwart witte, die we allemaal wel kennen. Mijn eerste reactie was: ‘He, wat lie…’. Maar die stemming sloeg over in een mum van tijd. Ik zag hoe een kalfje in een klein hokje werd geduwd door een boer. Hij was nog heel jong, heel klein en hij stribbelde tegen. Maar hij moest in een soort wit huisje, die net iets groter was dan hij. Er stonden er zo’n 20 op een rij, allemaal kleine witte huisjes en toen ik goed keek zag ik dat er allemaal kleine kalfjes in die witte verblijven zaten. Rillingen. Overal. Dit is niet oké, dacht ik meteen. Die kleintjes worden weggehouden van hun moeder, zodat wij mensen hun melk op kunnen drinken. Dit besef maakte mij heel verdrietig. Ik, die net van de kinderboerderij kwam, heb staan knuffelen met geitjes, ik drink koeienmelk in mijn koffie. In een dikke vete klap ben ik mij volledig bewust.
Ik ben sinds september 2016 vegetarisch en het bevalt mij prima, sterker nog, ik voel mij veel beter dan voorheen, zowel lichamelijk als geestelijk als spiritueel. Maar veganistisch, zo ver ben ik nog niet. Gedeeltelijk wel. Maar niet helemaal. Zoals melk en kaas at ik (nog) wel. Ik wilde het stap voor stap doen en waarschijnlijk ook wel veganistisch eten en drinken. Ook omdat ik vervanging voor melk zo lastig vind. Ik reageer niet goed op sojamelk en haver en rijst en notenmelk vind ik absoluut niet lekker ( tenminste de tot nu toe geprobeerde varianten). En ik ben echt heel erg van de koffie. Ik heb mij (nog) niet zo verdiept in de melkindustrie, maar dat het bagger zou zijn, dat kon ik wel voorspellen. Ergens weet je dat wel, in je achterhoofd, in je hart, je weet dat er uitgebuit wordt, dat dieren als producten worden gezien en gebruikt. Maar nu werd ik zelf, onverwachts, vol gas geconfronteerd met de werkelijkheid. In het volle licht.
Nadat het kippenvel van mijn armen was vertrokken en ik verder verwijderd raakte van de boerderijtjes begon ik te huilen. Van verdriet, van onmacht, van hoe oneerlijk de wereld is nu het van de mensheid is. Wij ownen alles. We maken op de ene plek een schattige kinderboerderij met kleine paardjes en geitjes die het goed hebben en de ruimte krijgen en waar we de dieren liefhebben, maar twee kilometer verderop houden we kleine koetjes en biggetjes en kuikens om ze vervolgens uit te buiten, te martelen, te misbruiken en vervolgens te doden. Hoe krom is dat. En hoe normaal tegelijk. En ik, ik, ik ben de grootste dierenvriend, toch?
Thuis aangekomen, kan ik dat beeld niet loslaten. Ik begin te googlen en ik kom erachter dat die huisjes eenlingsverblijven heten en dat het heel normaal is dat kalfjes bijna direct worden weggehaald terwijl ze in de natuur tot 8 maanden bij elkaar blijven. De scheiding geeft voor zowel moeder als kalf veel stress. De melkkoeien loeien nog wekenlang omdat ze hun jong missen.
De kalfjes worden acht weken lang eenzaam in eenlingboxen opgesloten, terwijl zij net als ieder jong dier ook erg speels zijn. Ze staan alleen, omdat ze wegens hun zuigdrang de urine van andere kalfjes op zouden drinken als ze samen in een hok zouden zitten. Hoe onnatuurlijk is dat.
Koekalfjes staat hetzelfde lot te wachten als hun moeder, stiertjes worden na zo’n 6 maanden geslacht. Stiertjes zij het ‘restafval’ van de melkindustrie. De meeste van de kalveren verdwijnen naar de vleesindustrie. Kalfjes worden vaak op een ijzerarm dieet gezet, wat kan leiden tot bloedarmoede, en blank kalfsvlees. Dit blanke kalfsvlees wordt voornamelijk geëxporteerd naar Frankrijk, Duitsland en Italië.
Ik dacht dat biologische melk in ieder geval wel beter zou zijn voor de dieren en kocht ik dat. Maar ook in de biologische vee-industrie worden de jongen al binnen weken bij hun moeder weggehaald. De (biologische) moederkoe zal, wanneer ze wordt afgeschreven vanwege dalende productie en na enkele kalfjes te hebben gekregen ook naar de slacht gaan. Het vervoer naar het slachthuis is erg stressvol voor de koeien en (stier)kalveren.
Ik wist niet dat het ZO erg gesteld was.
Ik zag ook de aflevering van Zembla, over de melkindustrie en meer kon ik niet hebben. Mocht je het willen zien ( want het is heel erg duidelijk wat er gebeurd als je dit hebt gekeken, klik dan hier:
En ook nu, ik dit zo aan het typen ben, vallen er tranen op mijn bureau. Ik word hier niet lekker van. Dit is waar ik mijn ogen voor heb gesloten en waar ik heb weg gekeken. Maar niet meer.
Ik zou het leven een stuk mooier beleven en me minder schamen een mens te zijn, als er geen kalfjes meer in die afschuwelijke witte bakken alleen komen te staan. Dat mensen zoiets kunnen verzinnen. Verschrikkelijk.
Wie melk koopt, subsidieert deze praktijken. Het beste wat ik kan doen om de koeien, kalfjes en andere dieren te helpen, is geen gebruik maken van zuivelproducten en andere dierlijke producten. En hier begin ik. Melk, ik kan zonder.
Ook interesse in de zuivelvervangingslijst? Klik hier