Via Instagram ontving ik veel vragen over mijn acties via Animal Save Nederland, waar ik vrijwillig mee ga naar slachthuizen om hier getuige te zijn van dieren voor hun dood. In dit artikel zal ik de meest gestelde vragen beantwoorden.
Maar allereerst een klein beetje achtergrond informatie
Animal Save Movement
Animal Save Nederland is een stichting en onderdeel van Animal Save Movement (voorheen The Save Movement), een internationaal netwerk dat actie onderneemt en aandacht vraagt voor de dieren in de industrie. Met verschillende acties creëren zij meer bewustwording en geven zij voorlichting. De mensen die naar acties gaan doen dit op vrijwillige basis en iedereen is welkom om mee te doen, zowel eenmalig als meerdere malen. Je kunt ook zelf een actie gaan organiseren als je dat wilt. Klik hier voor meer informatie.
Getuige zijn:
Wij staan dieren op weg naar de slacht bij, tijdens de laatste momenten van hun leven. Waar mogelijk proberen we hen nog enige liefde en aandacht te geven. Door aandacht te vragen voor hun situatie en door ze een gezicht te geven via foto- en videomateriaal, willen wij het bredere publiek dichter bij de dieren brengen.
Meest gestelde vragen:
- Hoe gaat een actie in zijn werk?
Je kunt op de website de acties vinden in de agenda. Daar staan ook de adressen en de Facebook events. Mocht je het fijn vinden, dan kun je in het evenement op Facebook aangeven dat je een keer mee wilt, maar dat het je eerste keer is. Mensen zullen je een warm welkom geven en je kunt hier eventuele vragen stellen of carpoolen/samen reizen.
Het hangt een beetje af van de locatie, want bij sommige slachthuizen zijn er andere afspraken gemaakt. Bij de een moet je je ID kaart laten zien en bij andere weer niet. Informeer jezelf door de info te lezen die bij het FB event staat vermeld. Bij de varkens slachterijen in Boxtel en IJsselstein zijn er goede afspraken gemaakt en werkt het slachthuis goed mee. Je mag lang bij de dieren. Mijn advies zou zijn om als eerste keer zeker hierheen te gaan.
2. Zijn de acties legaal?
Ja! Alle acties zijn legaal en we houden ons ten alle tijden aan de wet. Het liefste wordt er samen gewerkt met de slachthuizen. Voor de bedrijven zelf is het ook positief wanneer zij transparantie tonen naar het publiek toe. Dan stoppen er dus wagens voor ons, zodat we er een paar minuten bij kunnen. Maar als er een actie is bij een slachthuis dat niet meewerkt, blijven we komen. We gaan dan met borden langs de weg staan om aandacht et vragen en hopen we dat er toch een kans komt om de dieren te zien, maar we blijven wel op openbaar terrein in plaats van op het terrein van het bedrijf. Animal save gelooft in een non-violence aanpak.
3. Wat hoop je met zo’n actie te bereiken?
Ik ga er persoonlijk zelf naartoe om bewustzijn te creëren in mijn omgeving. Ik maak foto’s, ik film en ik ga live op social media kanalen. Zo zien anderen mij bij de dieren en dat maakt het veel minder ‘ver weg van hun bed’. Het doet mensen veel meer als jij daar staat, dan mensen die ze niet kennen. Ik vind het bijwonen van vigils een zeer effectieve manier om mensen bewuster te maken. De meeste mensen bereik ik ook door aanwezig te zijn bij deze acties.
wat ik ook merk, tijdens gesprekken met mensen kan ik er altijd bijhalen dat ik dieren in de ogen heb aangekeken, dat ik heb gezien dat dieren bang zijn, dat ze onder krassen zitten, dat ze net puppies zijn, etc. Dit maakt vrijwel altijd wel indruk op mensen, wanneer ik ze vertel dat ik vrijwillig naar slachthuizen ga. Ook tijdens outreach kan je je eigen filmpjes laten zien aan voorbijgangers.
4. Hoe was de eerste keer?
Toen ik net mee deed met cubes, waren er al mensen bij deze acties die ook naar vigils gingen. Ik had er veel bewondering voor, maar durfde zelf niet te gaan. Ik ben een gevoelig persoon en ik dacht dat ik zo’n actie echt helemaal niet aan kon, dat ik in tranen zou uitbarsten of dat ik zo getraumatiseerd zou worden dat ik niets meer waard zou zijn. Maar ergens begin 2018 besloot ik het toch een keertje te doen, na een half jaar wikken en wegen. Ik zag de berichtjes en foto’s van mijn mede activisten op Facebook en de berichtjes eronder en zag mensen reageren dat ze wilde gaan veranderen door dit soort beelden en dat maakte dat ik overtuigd was om het in ieder geval een keertje te proberen.
Ik zorgde dat ik de hele dag niets te doen had verder, zodat, als het heftig was, ik kon bijkomen er van. Bovendien nam ik een vertrouwd persoon mee. Maar als hij niet met me mee kon gaan, waren er meer dan genoeg mensen die voor mij klaar stonden, want het was echt een heel warm wlekom, eenmaal aangekomen bij het slachthuis.
Mijn eerste vigil was bij Westvoort Vleesfabriek in IJsselstein. Een slachthuis waar 6 en 7 maanden oude varkens worden geslacht. met keurmerk ( beter leven, biologisch).
Het was heel indrukwekkend. De geur, de sfeer, ik was nog nooit zo dichtbij een slachthuis geweest en al helemaal niet zo dichtbij een vrachtwagen met varkens erin. Tijdens deze actie vertelde iemand mij: ‘Probeer er niet aan te denken waar ze heen gaan, maar benader de dieren alsof je ze op een sanctuary ontmoet, wees in het nu, net zoals de dieren ook doen’. Dat advies heb ik aangenomen en nooit meer los gelaten. Dan nog steeds was het vooral achteraf, toen ik thuis was wel zwaar, maar gelukkig kon ik er over praten, met Jasper, met de mensen die er die dag bij waren ( online) en kreeg ik heel veel respons op mijn live video, wat mij enorm heeft gemotiveerd om het niet bij deze keer te laten.
5. Is het niet heel erg emotioneel?
Om heel eerlijk te zijn is een vigil wel emotioneel. Je ziet dieren die naar de slacht gaan en dat is moeilijk. Maar huilen is niet erg. Mensen huilen tijdens vigil en mensen zijn er voor elkaar. Iedereen snapt dat het moeilijk is en je hoeft je niet te schamen, voor je mooie, gevoelige kant en je mooie hart. Zelf heb ik na twee jaar een methode gevonden om er voor mezelf mee om te gaan. Als ik er ben, probeer ik een rol aan te nemen. Ik film de dieren en deel dit vervolgens. Ik deel de informatie die ik weet, ik vertel dan waar de dieren heen gaan, waar ze vandaan komen, wat ik zie, wat ik opmerk en wat ik daarbij voel. Ik probeer zo dichtbij als mogelijk te komen en dan te doen wat ik kan en wat ik kan, is het verhaal vertellen van deze individuen. Ik kan deze varkens niet meer redden, maar wellicht wel varkens in de toekomst, die dan niet meer geboren hoeven te worden. Op zulke momenten dat ik er ben, vooral bij dieren die ik nooit eerder voor de slacht heb ontmoet, zoals een keer met kipjes en een keer in een halal slachthuis, waar ik alles kon zien en aanraken, is het altijd even heftig, maar dan bedenk ik mij weer waarom ik er ben en dat is niet voor mezelf, maar voor de dieren die geen keuze krijgen, zij hebben het zwaar en ik kan iets doen om hen te helpen, ik kan hun verhaal vertellen.
Maar nooit is het zo emotioneel geweest dat ik het niet aan kon. Ik heb wel tranen gelaten en ik heb wel eens even in bed gelegen met een huilbui, maar er staat voor mij teveel op het spel om weg te kijken van de dieren. Ik voel dat ik het ‘moet’ doen en dat ik dat ook kan doen.
Epe 2019
6. Zou je het andere mensen aanraden?
Ja zeker weten. Ik denk dat je er veel mee kunt bereiken, bij familie, vrienden en wellicht bij je volgers. Vergeet niet dat veel mensen mee kijken en meelezen, dat ook al reageren ze niet, het wordt wel gezien.
Echter: mocht je geestelijk niet stabiel zijn, dan raad ik het af. En dan bedoel ik iets anders dan gevoelig zijn of HSP er zijn. Maar wanneer je zelf onopgeloste trauma’s ervaart, zou ik zoiets niet meteen aanraden, maar dat voel je zelf misschien het beste aan.
Hier nog een heel mooi filmpje gemaakt over wat wij nou precies doen en waarom:
Ik hoop je ergens tegen te komen, de dieren kunnen alle hulp gebruiken < 3
Ik ben altijd te bereiken voor vragen, informatie of als je samen wilt gaan ( zelfs als we elkaar niet kennen!) Liefs!